Herinner je nog dat je voor school een ingewikkelde onderzoeksopdracht moest doen? Een spreekbeurt, een eindwerkstuk, een scriptie. Dan herken je ook vast het gevoel dat je verzuipt in de research. Je sleept alles erbij, verliest je in de opdracht. Totdat iemand je terug helpt naar de hoofdvraag: wat wou je ook alweer onderzoeken. Dat schept orde.
Door Harrie Kiekebosch
Daar moest ik aan denken toen ik door Mijn Plantjournal bladerde. Het is een dagboek voor wie groene vingers wil krijgen. Een dagboek waarin je stap voor stap kunt omschrijven wat je gedaan hebt en wat je nog moet gaan doen. Maar voordat je in Mijn Plantjournal bij die lege notitieblaadjes bent, word je eerst gestructureerd voorbereid. Zodat je zelf niet op zoek hoeft, zodat je jezelf niet kunt verliezen in ‘want alles wat ik er over lees lijkt interessant’.
Het boek laat je eerst jezelf leren kennen. Hoe groen zijn jouw vingers en hoe groen wil je ze hebben. Hoeveel tijd heb je voor tuinieren, en hoeveel tuin. Wat moet je aan gereedschap en ander materiaal bij de hand hebben. Wat doe je in welk seizoen. Hoe hou je resultaat bij. Hoe blijf je er plezier in houden? Het lijken de eerste paragrafen van zo’n scriptie. Hoofdvraag, deelvragen, begripsbepalingen, kaders stellen. En dan aan de slag. Niet vergeten: hoofdvraag mag je gerust bijstellen.
Eigenlijk is daarmee Mijn Plantjournal beschreven. Ik zou er in de donkere wintermaanden aan beginnen. Lekker bij de kachel voorbereiden op de lente. Eerst op papier, dan in kweekpotjes en stapje bij beetje met je groen en je groenambities naar buiten toe als de dagen lengen. Voor wie nog helemaal geen groene vingers heeft gaat dat misschien met vallen en opstaan. Maar daar hou je dat dagboek dan ook voor bij. Om ervan te leren voor het jaar erop.
Plantjournal
Margo Togni
KNNV Uitgeverij
