Je zou denken dat we in een deel van het jaar terecht zijn gekomen dat er niet zo veel mer te beleven valt buiten. Maar Diny Heidenrijk denkt daar heel anders over. “In de winter een eindje fietsen door het landschap tijdens een kwakkelperiode. Saai en eentonig? Helemaal niet!”
Door Diny Heidenrijk
Ik fiets over de Hondemotsweg. Er staat een frisse wind maar kijk eens naar die lucht met die dikke wolkenpartijen. Doordat het nogal waait zeilen de wolken voorbij in een steeds wisselende samenstelling. Ik parkeer de fiets tegen een boom en ga dat eens fotograferen. Ik zie een weids landschap want alle bomen en struiken zijn kaal en je kunt ver kijken. Het land ligt er onbebouwd bij, wacht op het voorjaar wanneer de boeren weer gaan ploegen, zaaien en poten.
In de voren die de maïsmaaier in het najaar heeft achtergelaten liggen plassen. En daar is een drassig weiland dat blijkbaar schuin afloopt richting sloot en weg. In de sloten staat het water hoog want het heeft nogal geregend de laatste tijd. Toch vind ik het licht al anders, helderder dan in die donkere decembermaand. We gaan de goede kant op maar het is nog lang geen voorjaar. Toch beginnen bij de hazelaar de katjes (snotterbellen) al best dik te worden, nog even en ze gaan stuiven. En in de tuin komen de sneeuwklokjes, blauwe druifjes en narcissen met hun neuzen al een stuk boven de grond…
Ach kijk, daar loopt dat ‘circuspaardje’ weer in de wei. Zo noem ik de kleine witte pony met de zwart gestippelde vacht bij mezelf, elke keer als ik er langs kom. En daar staat de scheefgezakte knotwilg met die uilenkast eraan. De takken zijn alweer zo gegroeid de laatste twee jaar dat het moeilijk te zien is of het steenuiltje ervoor zit. Verderop draait de Amerikaanse windmolen van Overesch op volle toeren in de wind. Ik ga proberen de beweging van die snel ronddraaiende wieken op de foto te krijgen. Langere sluitertijd dus instellen maar nu is het moeilijk om de camera stil te houden, zeker in deze wind. Ik doe ook nog een poging om een opname te maken van de weerspiegeling van die molen in de wetering die er langs loopt.
Via de Schaarshoek en Heino zet ik koers richting het Reelaer. Helaas, het is te modderig op de paden in het bos en ik besluit dan maar het fietspad naast de grote weg te volgen. Zo, ik heb een frisse neus gehaald en lekker uitgewaaid kom ik weer thuis.
