Helaas blijft het ook dit jaar weer bij dromen over een witte Kerst. Ik moet denken aan 22 december 2007 en bekijk de foto’s die ik toen maakte. Toen werden we wakker in een sprookje. Heel soms gebeurt dat namelijk echt. Ik mijmer en kijk terug.
Door Diny Heidenrijk
Dan sta je ’s morgens met open mond naar buiten te kijken. De hele wereld is veranderd in een suikertaart. De eerste reactie is: hup naar buiten foto’s maken! Snel voordat het weer voorbij is. Gelukkig voorspelde het weerbericht dat de temperatuur nog rond het vriespunt bleef die dag. Maar zonneschijn, hoe fijn ook, kan op zo’n moment een spelbreker zijn, dus zijn we toch maar na een kort ontbijtje snel op pad gegaan naar de IJssel. Waar je ook om je heen kijkt het is overal even mooi! Kijk daar die knotwilgen, net een rij witte ijslolly’s. En daar op dat paaltje steekt de buizerd wel heel erg donker af tegen al dat wit.
In Wijhe gaan we eerst bij de Loswal kijken. We zijn niet de enigen die door dit natuurverschijnsel naar buiten zijn gelokt. Meerdere mensen lopen rond en maken foto’s. Op de rivier komt een vrachtschip aanvaren. Tja die schipper moet zijn lading wel vervoeren maar kan ondertussen vast wel genieten van het sprookjeslandschap dat langs hem heen glijdt vandaag.
Daarna rijden we een eindje richting Windesheim. Elk takje van alle struiken en bomen, de grassprieten, alles staat wit afgetekend tegen een zachte ijsblauwe lucht. Ik blijf foto’s schieten met mijn camera. Wanneer krijg je weer zo’n kans… Mooi dat zicht op de molen van Marle aan de overkant. Witte meeuwen vliegen over in een wit decor, alles is in balans.
Na een poosje keren we om en rijden nu richting Olst langs de rivier. Bij Fortmond maken we een lus en lopen een stuk langs een zijplas van de IJssel. Zacht knerpt het witte gras onder mijn schoenen. Het diffuse licht valt over het water en levert zachte pasteltinten op. Daar komt een rij witte ganzen aanzwemmen en verder op zie ik een groep waterhoenen. De rietkragen lijken nu wel van wit damast met her en der witte linten. Je zou er haast poëtisch van worden… Langzaam zijn mijn handen echter verstijfd en voelen mijn voeten aan als ijsklompjes. Het wordt tijd om naar huis te gaan en warme soep te maken.
Mooie herinneringen roepen de foto’s op; wanneer komt er weer zo’n dag…
