Er is nog al wat te doen om bijen. Het halve land is imker geworden (ja, ik overdrijf een beetje) om bijen te redden. Maar het wordt al maar duidelijker dat dat helemaal niet de goede manier is. De Wilde Bijen Parade vertelt dat verhaal. Niet zo recht voor z’n raap, maar op een manier dat kinderen het begrijpen. Net als met het Jeugdjournaal ben ik er van overtuigd dat veel volwassenen er op die manier ook veel meer van opsteken.
Door Harrie Kiekebosch
De honingbij in maar één van de pak ‘m beet 350 soorten bijen en hommels die we hebben. Die honingbij is de enige niet wilde soort. Hij is net zo lang doorgefokt tot hij deed wat de mens graag wil: van nectar honing maken. Die honing gappen wij dan van hem af en geven hem suikerwater voor de winter in ruil er voor terug. Je reinste smeerlapperij als je bedenkt dat die honingbij 120.000 bloemen moet bezoeken voor één gram honing. Op zijn zoektocht verjaagt hij andere wilde soorten trouwens. En de boer met zijn landbouwverdelging doet ook een flinke duit in het minimaliseren van insecten.
Maar zo boud stellen Laura Surentu en Marieke van Middelkoop het niet in Wilde Bijen Parade, hoewel het er allemaal wel gewoon staat, bijvoorbeeld in het hoofdstukje ‘gevolgen van gif’. Laura en Marieke geven vooral ook tips: maak van je achtertuin een bloemenzee, verwijder stenen en zet er bloem voor terug. Dat is zo mooi van insecten in het algemeen en de bij in het bijzonder. Je kunt ze helpen zonder met het vingetje naar anderen te wijzen, je kunt gewoon beginnen in je eigen achtertuin. Want dat ze belangrijk zijn die bijen, daar ben je na het lezen van de Wilde Bijen Parade wel van overtuigd. Het zijn ‘kleine dieren met een grote rol’ en dat is niet toevalligerwijs ook de naam van een ander hoofdstuk.
Een boek voor volwassenen, zou ik zo zeggen, maar vanwege de prachtige tekeningen natuurlijk ook hartstikke leuk voor kinderen. Dat die hun ouders op foute stappen kunnen wijzen.
Wilde Bijen Parade
Laura Surentu en Marieke van MIddelkoop
KNNV Uitgeverij
