Twan Huys kreeg na zijn avontuur bij RTL Late Night wandellust, zin om de zinnen te verzetten op wandelpaden in Nederland. Er op uit met de familie, vader, moeder, zus, vrouw en kinderen (misschien niet eens in willekeurige volgorde opgesomd), maar vooral ook samen met (voor het merendeel) bekende Nederlanders. Dat levert een mix op met alle ingrediënten die wandelen heeft.
Door Harrie Kiekebosch
Louterend
Wandelen werkt louterend. En dat kon Huys wel gebruiken na zijn mislukte avontuur bij RTL. Hij was er gekomen om een journalistiek programma te maken. De kijkcijfers vielen tegen. Het progammaformat veranderde daarom. En daar zat Twan Huys, een soort RTL Boulevard te presenteren waar hij niet voor was gekomen en wat hem niet lag. Voor het oog van de natie, net op een tijd dat Jeroen Pauw zichzelf had heruitgevonden. Dan is wandelen, vaak en ver, een prachtig geneesmiddel, ontdekte Huys. Je gaat zaken van een andere kant bekijken, leert relativeren en vergeet waar je vandaan kwam omdat de natuur die ruimte in je hoofd opeist. De relativering ten top kreeg hij van Amerikaanse vrienden: een huilend ego is uiteindelijk een feestje voor de ziel.
Openhartig
Wandelend vertellen mensen vaak veel meer over zichzelf, gaan ze dieper in op zaken die ze anders wellicht overslaan of wellicht simpelweg niet bedenken. Volgens Twan Huys komt dat omdat je elkaar niet in de ogen kijkt, je mijmert eigenlijk een beetje voor je uit. Dan ga je figuurlijk paden op die je anders afgesloten zou houden. Wandelen is daarnaast ook een soort van meditatie. Je krijgt ruimte dingen te bedenken waar je anders niet opkwam. Prinses Irene vertelt bijvoorbeeld over haar jeugd, haar vader en moeder, broers, zussen, op een manier die je niet gauw ergens anders zou lezen, bewoners van Tiengemeten vertellen Huys privé-verhalen die je niet zo maar aan Jan en alleman vertelt en ook Jack Poels van Rowwen Hèze is ver buiten het cirkeltje van zijn comfortzone getreden.
De natuur
Je zou het derde ingrediënt bijna vergeten: de natuur, of wellicht beter: hoe we ons als mens onderdeel van de natuur gemaakt hebben. Met bijvoorbeeld boswachters en schaapsherders is het interessant over de wolf te praten, zonder dat de gemoederen twitter-gewijs hoog oplopen. Geert Mak omschrijft de ramp die zich in Friesland voltrekt waar hij – ook daar – ziet dat er van natuur geen sprake meer is, maar dat het monotone groen eigenlijk gewoon woestijn is. Maar ook – gelukkig maar – verhalen over prachtige natuur op de Veluwe, in Limburg, bij Nijmegen en in Twente.
Nog een verhaal?
Jammer dat het boek af en uit is. Want ik wil Twan Huys graag uitnodigen – met je hele gezin Twan! – om te komen logeren in het Natuurlijk Huus, om vanaf daar een paar prachtige havezatenroutes te maken door Salland en intussen eens van gedachten te wisselen over hoe we natuur en milieu net zulke grote alarmbellen kunnen aanbinden als we nu met de coronacrisis doen.
