Je hoeft helemaal niet ver te gaan om te kunnen genieten van onze inheemse natuur. Daar kwamen we van de week weer eens achter toen we met Diny Heidenrijk op pad waren. Diny heeft altid een fototoestel bij haar en dan kijk je vanzelf beter om je heen. Wanneer je goed om je heen kijkt zie je steeds weer iets waar je je over kunt verwonderen.
Door Diny Heidenrijk
Ik loop vandaag een rondje in mijn eigen achtertuin en bekijk zo eens wat er op dit moment in bloei staat. Moet je zien hoe mooi de floxen erbij staan: een pol met hard donkerroze bloemen naast een soort met lichtroze. Ik kan me voorstellen waarom ze ook wel vlambloem heten in de volksmond. En daar een pol met witte bloemen waarvan alleen het hartje roze kleurt. Deze bloemen geuren en er komen veel vlinders op af. Net als op de uitbundig bloeiende lavendel en de hoge paarse verbena’s en de salie.
Maar wat ik nu zie op de boerenjasmijn struik… een klein beestje met een vervaarlijk achtereind. Wat zou dat nu zijn? Eerst maar eens een foto maken en dan zoeken op internet. Op de afbeelding lijkt het een heel indrukwekkend geval maar in werkelijkheid is het beestje nauwelijks twee centimeter groot. Het blijkt een schorpioenvlieg te zijn. Best wel een toepasselijke naam als ik dat zo eens bekijk. Zijn achterlijf lijkt op een schorpioensstaart vandaar de naam. Gelukkig heeft hij geen angel en kan dus niet steken. Ook opvallend is zijn lange snuit waar hij kleine insecten mee eet maar verder is hij onschadelijk. Ik sta er nog geregeld van te kijken van wat er allemaal voor interessants leeft in mijn achtertuin.
Bij dat warme zomerweer zitten we ’s avonds nog lang buiten. Onze poes, een Siberische boskat, vermaakt zich dan ook prima. Ondanks dat ze aangelijnd is vangt ze regelmatig een muis. En ook nachtvlinders, torretjes en vliegen zijn blijkbaar lekkere hapjes voor haar. Ze is een echte jager. Zelfs een pad is voor haar een interessant speelgoedje waar ze zich een hele tijd mee kan vermaken. We hebben een bakje met kattenbrokken staan op het terras en dat weet inmiddels de ‘huisegel’ ook. Op een gegeven moment was er gesmak en gekraak te horen in de stille avond en toen we keken zat Prikkie, zoals we de egel noemen, heerlijk in de voerbak te smikkelen. Daarna stiefelde hij linea recta naar de waterbol om de droge brokjes weg te spoelen.
Beestjes, vlak om ons heen, zo leuk om te observeren…
