Zo denk je dat het te koud is voor een goede fietstocht, zo heb je de indruk dat je een mooie lentedag te pakken hebt. Met open oog hebben we de eerste lentebodes samen met Diny Heidenrijk inmiddels gespot.
Door Diny Heidenrijk
Vandaag pakken we de fiets want het is echt zo’n weertje dat het al een beetje lenteachtig aan voelt. Een lekker zonnetje en niet al te veel wind. Ook al was het op die ene prachtige sneeuw en ijs week na geen strenge winter toch hunker ik naar het voorjaar. Misschien ook wel omdat we er dan weer vaker op uit kunnen, zeker in deze almaar voortdurende coronatijd.
Wanneer we langs de Soestwetering fietsen zie ik ze opeens staan: sneeuwklokjes! Heel veel sneeuwklokjes! Ik denk dat dit plantje bij iedereen een goed gevoel oproept. Het sneeuwklokje staat symbool voor hoop, het wakker worden van de natuur, lente op komst! Iedereen kijkt hier naar uit. Het is een bolgewas, een stinsenplant die zich steeds meer zal uitbreiden (verwilderen) wanneer je de grond er om heen met rust laat.
Sneeuwklokje, hoe komt deze bloem eigenlijk aan z’n naam? Komt dat omdat we dit plantje vaak al dapper eind van de winter zien bloeien en soms zelfs door een sneeuwlaagje heen zien piepen? Ik ging eens googelen en vond onderstaand verhaaltje.
Nadat Adam en Eva uit het paradijs verdreven waren sneeuwde het onophoudelijk. De bloemen en planten waar ze zoveel van gehouden hadden waren niet meer te zien. Eva had het koud en was verdrietig; ze merkte niet eens dat er een engel naast haar liep. De engel pakte haar hand en zei: “Eva, kijk!” Ze pakte een sneeuwvlok, blies erop en langzaam veranderde die vlok in een kleine witte bloem, met zachtgroene blaadjes met in het hart, gele meeldraden. De engel zei: “Eva, deze bloem is een teken van hoop. De bloem laat zien dat het voorjaar komt. Het zachte groen is het symbool van de hoop die altijd blijft leven en het geel in haar hart herinnert aan de zon, die sterk is en stralend.” Eva’s gezicht lichtte op door de woorden van de engel. De engel spreidde haar vleugels en vloog weg. En op alle plaatsen waar de toppen van haar vleugels de sneeuw beroerd hadden verschenen Sneeuwklokjes…
Ik vind het wel een toepasselijk verhaaltje dat past bij deze bloemen, voorbodes van een seizoen waarin de aarde weer langzaam ontwaakt en er een nieuwe groei- en levenscyclus begint. Terwijl we verder fietsen horen we de vogels volop kwetteren en zien we ze achter elkaar aan jagen. Ja hoor, we gaan echt richting voorjaar!
